پلاستی‌سایزرها استرهای ارگانیک (مایع، اصولاً بی‌رنگ و بی‌بو) هستند که به منظور بهبود انعطاف و سختی محصول نهایی به پلیمرها اضافه می‌گردند. حدود 80 تا 90 درصد از تولید کل پلاستی‌سایزرها در صنعت پی‌وی‌سی نرم استفاده می‌شود. کاربرد پی‌وی‌سی نرم و در نتیجه پلاستی‌سایزر آن‌ها در صنایع ساختمان (کف‌پوش‌ها و دیوارپوش‌ها)، صنایع الکتریکی (سیم و کابل)، لوازم مصرفی (اسباب‌بازی، کفش و…)، بسته‌بندی، خودرو (داخل و بیرون وسایل حمل و نقل)، مبلمان و پزشکی (لوله‌ها و کیسه‌های خون) است.

استرهای فتالات، بر پایه اسید فتالیک، انواع اصلی نرم‌کننده‌های مورد استفاده هستند؛ زیرا طیف وسیعی از نیازهای فرایند و عملکرد را برآورده می‌کنند. مهم‌ترین فتالات‌ها شامل دی (2-اتیل هگزیل) فتالات (DEHP) مشهور به دی‌اکتیل‌فتالات (DOP)، دی ایزونونیل فتالات (DINP)، دی ایزودسیل فتالات (DIDP) و دی (2-پروپیل‌هپتیل) فتالات (DPHP)، هستند. بیش از 55% از کل تولیدات نرم‌کننده‌ها در جهان نرم‌کننده‌های بر پایۀ فتالیک هستند.

نرم‌کننده‌های بدون فتالات بر پایۀ اسید فتالیک نیستند و ساختار شیمیایی و مشخصات سم‌شناسی متفاوتی دارند. آن‌ها شامل ترفتالات‌ها، مهم‌ترین آن دی‌اکتیل‌ترفتالات (DOTP)، اپوکسی، آلیفاتیک، تریملیتیت، پلیمریک، فسفات و… هستند. عمدتاً به دلیل افزایش مقررات در مورد برخی از فتالات‌ها که ناشی از نگرانی‌های مربوط به سلامت انسان است، تغییر مداوم به سمت تولید پلاستی‌سایزرهای غیر فتالات در جهان در حال رخ‌دادن است.